Ovaj običaj je sredstvo za sprečavanje nesreće, kojim ne želimo da „iskušavamo sudbinu“. Iako porijeklo „kucanja u drvo“ možda nikada neće biti poznato, običaj opstaje do danas, širom svijeta i ima samo nekoliko lokalnih varijacija.

Naučnici koji se bave proučavanjem „ekspresivne kulture svakodnevnog života“ ističu da je odgovor zašto ovaj običaj vjekovima opstaje na svim meridijanima prilično komplikovan.

Uobičajeno objašnjenje zašto kucamo u drvo tvrdi da je ritual ostatak iz evropskih paganskih dana, apel duhovima koji žive na drveću da odbiju lošu sreću ili izraz zahvalnosti za dobru sreću.

Prema Bruesovom rječniku fraza i legendi iz 1870. godine (Brewer's_Dictionary_of_Phrase_and_Fable_), „tradicionalno, određena stabla, kao što su hrast, jasen, lješnik, glog i vrba, imala su sveto značenje, a samim tim i zaštitničke moći.“

Svako ko ih je molio za nešto – morao je da dodirne koru drveta kako bi stupio u kontakt sa njima. Ako bi se želja ostvarila, morao je ponovo da dođe i zahvali božanstvu na isti način.

U Iranu, kada se kaže nešto dobro o nekome – ljudi kucnu u drvo i izgovore određene riječi da bi otjerali „zlu sreću". U Bugarskoj vjeruju da se na taj način čovjek štiti od zla, a u Engleskoj se tako prizivaju u pomoć duhovi.

U Rusiji i Poljskoj, kada se govori o nečemu lošem, kuca se u drvo da bi se otjerala mogućnost za to, a kada se govori o nečem pozitivnom ‒ kucanje označava prizivanje onoga o čemu je riječ.

Kod nas i u susjednim zemljama ljudi obično kucaju u drvo kada govore dobro o nečemu, a ne žele da se takvo stanje promijeni.

U Italiji se običaj razvio ‒ kada sujevjerna osoba vidi bilo šta što je vezano za smrt, ona dodirne gvožđe.Štaviše, kaže teorija, hrišćanski reformatori u Evropi su vjerovatno namjerno transformisali ovo pagansko vjerovanje u prihvatljivije hrišćansko uvođenjem ideje da se „drvo“ u „kucanju o drvo“ odnosi na drvo krsta na kome je Isus razapet.

Međutim, nijedan opipljiv dokaz ne podržava ove priče o poreijklu.

Oksfordski rečnik engleskog jezika uvodi frazu „dodirni drvo“ tek početkom 19. veka, locirajući njeno porijjeklo u britanskoj dečijoj igrici pod nazivom Tigi tačvud (Tiggy Touchwood), u kojoj se igrač „oslobađa“ tako što se uhvati za drvo.

Naravno, većina običaja se usvaja neformalno, prenoseći se iz generacije u generaciju. Tako da moguće je – čak i vjerovatno – da fraza i ritual prethode pisanim tragovima o njima.

Zašto još uvek kucamo u drvo

Kucanje u drvo spada u kategoriju drugih „rituala konverzije“ kao što je bacanje soli preko ramena: radnje koju ljudi izvode, skoro automatski, da „ponište“ bilo kakvu nesreću koja se upravo pojavila.

Antropolog Bronislav Malinovski, koji se smatra utemeljivačem etnografije i jednim od najznačajnijih antropologa XX vijeka, ima teoriju o takvim radnjama, nazvanu „teorija anksioznosti i rituala“. U njemu se navodi da anksioznost koju stvara neizvesnost navodi ljude da se okrenu magiji i ritualu kako bi stekli osjećaj kontrole.

Kucanje u drvo može izgledati trivijalno, ali to je jedan mali način na koji ljudi potiskuju svoje strahove u životu punom anksioznosti. Možda ne sprečava da se dogodi nešto loše, ali sudeći po brojnim istraživanjima, uspješno umanjuje naše strahove, prenosi RTCG.