Elizabeta II je stupila na prijesto 1952. godine, nakon smrti svog oca, kralja Džordža VI.

Nadgledala je posljednje muke britanskog carstva, prebrodila globalne preokrete i domaći skandal i dramatično modernizovala monarhiju.

Umrla je u dvorcu Balmoral u Škotskoj nakon što su ljekari rekli da su u četvrtak postali zabrinuti za njeno zdravlje.

Ona je vladala Ujedinjenim Kraljevstvom i sa 14 drugih kraljevstava Komonvelta i postala jedna od najprepoznatljivijih žena koje su ikada živjele.

Njen sin, Čarls, odmah je postao kralj nakon njene smrti.

Ostaće upamćena kao monarh koji je najduže proveo na britanskom tronu - 70 godina, a druga u svijetu, iza francuskog kralja Luja XIV, koji je vladao više od 72 godine.

Njenu dugu i uglavnom mirnu vladavinu obilježile su promjene u životima ljudi oko nje, promjene u političkoj moći Britanije i načinu na koji se na tu zemlju gleda u svijetu.

Kraljica je svojevremeno izjavila da je vlastitu ulogu doživjela kao "vođenje kraljevstva kroz vrijeme promjene", a te riječi, kako ocjenjuje (BBC) najbolje ilustruju izazov koji je Elizabeta postavila pred sebe: da konzistentnost i konstantnost učini ključnim kvalitetima njene vladavine, usavršivši imidž monarha koji je pouzdan i lojalan.

Tokom čitave njene vladavine, čak i tokom najtežih vremena po kraljevsku porodicu, republikanizam nikad nije stekao značajnu podršku u Velikoj Britaniji, navodi BBC ocjenjujući da su ljudi u kraljici prepoznali autentičnost zasnovanu na dosljednosti.

Kao ustavni monarh, Elizabeta se uglavnom nije bavila političkim pitanjima, niti je otkrivala političke stavove, ali se redovno sastajala sa premijerima.

Kada je Elizabeta postala kraljica, poslijeratna Britanija je i dalje imala značajno carstvo, ali tokom pedesetih i šezdesetiih, mnoge teritorije su stekle nezavisnost i britanska kraljevina je evoluirala u Komonvelt.

Elizabeta je tako bila u posjeti drugim zemljama kao lider Komonvelta i predstavnica Britanije, uključujući i revolucionarno putovanje u Njemačku 1965. godine.